De geschiedenis van Mirtos in vogelvlucht

en een korte samenvatting over de Minoïsche bezetting

Hoe Mirtos een woonplaats werd

Vóór de voorlaatste eeuwwisseling was er van de woongemeenschap Mirtos nog geen sprake. Het was vroeger niet de gewoonte om aan zee te wonen. Reden? Het was te gevaarlijk. Op zee waren piraten actief. Toen eind negentiende eeuw dit gevaar was bezworen trokken bergdorpbewoners langzaamaan richting kust. Veel van die eerste bewoners van Mirtos kwamen uit het zeven kilometer hogerop gelegen dorp Gdochia.
Dat de woonbestemming Mirtos werd is goed te verklaren. Er was al handel in Mirtos. Producten uit het achterland werden naar het bestaande haventje, destijds westelijk in de baai gelegen, gebracht om daar te worden verscheept naar Ierapetra. Van daaruit werden de goederen verder naar binnen- en buitenlandse bestemmingen vervoerd.

De 2e Wereldoorlog

Mirtos groeide gestaag. Er was nog lang geen grote welvaart, maar men kwam rond en er was vrede. Tot de tweede wereldoorlog. De Duitsers die in 1941 op Kreta waren geland, wilden om strategische redenen vooral aan de zuidkust sperzones instellen. Zij ondervonden daarbij veel tegenstand van de partizanen. Dit heeft veel strijders, maar ook gewone burgers het leven gekost. Mirtos moest uiteindelijk op 15 september 1943 op bevel van de machthebbers worden ontruimd. Achttien jongens en mannen weigerden dit en werden geëxecuteerd. De huizen werden in brand gestoken. Dat grote drama van Mirtos is op een eenvoudige zuil in het dorp terug te vinden. Daarop staan de namen van de achttien omgekomenen, die ieder jaar op 15 september worden herdacht met een kerkdienst en het leggen van kransen.

De wederopbouw

Na de oorlog wilde de bevolking aanvankelijk niet terugkeren. Met enige dwang van de overheid gingen zij uiteindelijk terug. De muren van de afgebrande huizen stonden nog overeind en zo begon men langzaamaan aan de wederopbouw.

De berooide bevolking bleef het arm hebben. Tot eind jaren zestig de Nederlandse Paul Kuiper naar Ierapetra kwam en daar de kassen introduceerde. Meerdere oogsten werden mogelijk en de planten werden resistenter tegen weer en ziekten. De enorme groei qua welvaart is ook aan Mirtos niet voorbij gegaan.

Het toerisme

Begin jaren tachtig kwam op Kreta het grotere toerisme op gang. In het noorden ging die groei steeds explosiever. Aan de zuidkust, dus ook in Mirtos, langzaam maar gestaag. In diezelfde periode besloot de overheid in Mirtos een boulevard te bouwen als bescherming tegen de soms verzengende zee. De combinatie van die twee gebeurtenissen heeft ervoor gezorgd dat aan de boulevard gebouwen verrezen waarin zich horeca ging vestigen. Een gezellige flaneerplek met een prettig strand was het resultaat. De boulevard geldt tot op de dag vandaag als één van de grote trekpleisters van Mirtos. Goed dus voor het toerisme van het dorp.

Nu

Vandaag de dag leven ruim 600 mensen ’s zomers en ’s winters in Mirtos. Men leeft voor een groot deel van land- en tuinbouw en deels ook van het toerisme, dat plaatsvindt tussen 1 april en 1 november. Men is overwegend Grieks Orthodox. Mirtos kent een oude kleine kerk uit de periode van de eerste bewoners en een nieuwe grotere kerk van latere datum. Mirtos heeft een kleuterschool en een basisschool. Voor vervolgonderwijs moeten kinderen naar Ierapetra. Het dorp valt onder deze gemeente en heeft een, door de bevolking gekozen, vertegenwoordiger in de gemeenteraad van Ierapetra.

Wilt u meer over de geschiedenis van Mirtos weten, bezoek dan het Museum bij de oude kerk.

John Atkinson

Museum Curator

De Minoïsche Bezetting van Mirtos

De Minoërs waren in het gebied rond Mirtos vanaf het allereerste begin tot het eind van de paleisperioden in de Bronstijd.
Mensen (die later Minoërs genoemd werden) arriveerden in het gebied rond Mirtos voor 3000 BC. Ze waren boeren. Ze kwamen met koeien, schapen, varkens en geiten. Het was de Nieuwe Steentijd en al hun gereedschap was van steen. Tegen 2800 BC waren er twee kleine nederzettingen. Eén bevond zich op de heuvel die wij Pyrgos noemen, direct boven het dorp. De andere was een kilometer naar het oosten op de heuvel die als Fournou Korifi bekend staat.
Rond deze tijd werd het Brons geïntroduceerd op Kreta. Het kwam uit het Nabije Oosten. Pyrgos en Fournou Korifi waren nu in de Minoïsche Bronstijd en hadden zowel stenen als bronzen werktuigen.

Fournou Korifi

Bij het opgraven van Fournou Korifi vonden de archeologen de volgende zaken:

Stenen werktuigen.
Bronzen werktuigen.
De mensen hadden druiven en maakten wijn.
Resten van olijfolie wezen op olie voor honderd mensen.
Ze maakten aardewerk.
Ze waren wevers en maakten kleren.
In één van de kamers werd een aardewerk beeld van een godin gevonden.
Bewijs van handel met andere gemeenschappen in Griekenland en daarbuiten.

Na 400 jaar werd de nederzetting door vuur verwoest. De mensen vertrokken haastig en lieten alles liggen op dezelfde plaats waar ze het gebruikten. Ze kwamen nooit meer terug. Om deze reden is Fournou Korifi één van de beste voorbeelden van het leven aan het begin van de Bronstijd. De opgegraven resten vindt u op de berg Fournou Korifi, één kilometer ten oosten van Mirtos.

In het museum van Mirtos staat een schaalmodel van de Fournou Korifi site.

Pyrgos

De nederzetting op de heuvel Pyrgos werd niet vernietigd. Ze groeide door gedurende twee paleisperioden. Aan het eind van deze 1350 jaar stond er een groot en prachtig huis met veel rijkdom erin, in de stijl van een paleis. Dit werd in 1450BC vernietigd, net als alle andere paleizen op het eiland. Sommigen denken dat de uitbarsting van de vulkaan Thera, op het eiland Santorini, de oorzaak was van het einde van de Paleisperioden. De resten van het mooie huis kunnen nog steeds bekeken worden op de heuvel Pyrgos boven Mirtos.