Ode aan Nikos

Hoera, onze straat mag eindelijk een naam hebben. Villa Mertiza staat aan de Michalis Andreopouli straat. Bij het invullen van ons adres moesten wij vaak een straatnaam en huisnummer vermelden. Wij, ook niet de beroersten, vulden dan Street 1 in. Of Kerkstraat 1. Het had net zo goed de ‘Despina van den Chocolateriestraat kunnen heten of De Uitgang. Soms waren we wel de beroerdsten en vulden dan niks in of n.v.t. Maar dat werd meestal geweigerd. Aan die ongerechtigheid is sinds een paar dagen een definitief einde gekomen. Dat een straatnamencommissie niet echt nodig is om goede passende namen te vinden blijkt uit dit lokale initiatief. Straatnamencommissies. Ze lachen zich hier waarschijnlijk een ochtendkriek.
Wat men hier heeft gedaan is kijken naar mensen die in het verleden iets hebben betekend voor het dorp. Een hoofdonderwijzer, een burgemeester, een dokter. En die waren te vinden. Ze moesten alleen niet meer ons hen zijn. Men houdt deze mensen zodoende in dankbare gedachtenis. Maar wat we nog niet hebben is een huisnummer. Zijn wij nou nummer 1 of 100 of 99? Of liggen wij in de even getallen zone? Aan de Michalis Andreopoulisstraat liggen meerdere panden. Dat kan voor verwarring zorgen. Maar, weest niet bevreesd, wij hebben Nikos. Nikos is onze postbesteller. En hij kent iedereen hier en ook in omliggende dorpen. In zijn Fiatje Panda liggen poststukken, brieven, aangetekende stukken, die hij op het juiste adres afgeeft. Ja, afgeeft, want een brievengleuf kent men hier niet. Die worden bij de oplevering van een pand niet aangebracht. Maar Nikos kent de buren of de overburen of een nicht of een tante. Die worden dan tot hulpbestellers gebombardeerd.
Als je als buitenlander hier komt wonen, ga je als een van de eersten bij Nikos langs. Ik bedoel dan bij zijn auto of gewoon ergens op straat. Je stelt je aan hem voor. En, niet te vergeten, je schrijft je naam in Latijns schrift op. Hij gaat dat even in zijn hoofd printen en combineren met de uitleg die je hem geeft over: « waar je huis woont ». En als je post hebt en je bent te lui (die luie buitenlanders toch) om naar de bus te lopen of naar het postkantoor in Ierapetra te rijden, dan geef je hem je brief, duwt hem geld in zijn grote knuist en betaalt wat extra’s. Nikos is net Reaal, hij regelt het allemaal.
Heerlijk ongecompliceerd leven in Mirtos. Met een echte straatnaam, zonder huisnummer, maar met trouwe Nikos. « Our postman always brings twice ». And much more. Zo vaak als nodig.